- De kracht van het herschrijven van je verhaal (2)
In mijn vorige blog “De kracht van het herschrijven van je verhaal” schreef ik: “Onze identiteit wordt grotendeels gevormd in ons verleden en door de verhalen die we onszelf en anderen daarover vertellen. Ze hebben ons geholpen om betekenis te geven aan het leven. We ontwikkelen namelijk allemaal in antwoord op de NEE die we ervaren in onze levens, eigen overtuigingen, aannames en verhalen waar we in zijn gaan geloven. …Lees verder “De kracht van het herschrijven van je verhaal (2)”
- De kracht van het herschrijven van je verhaal
We zijn allemaal verhalenvertellers. Elk van ons draagt een unieke verzameling verhalen met zich mee die bepalen wie we zijn, hoe we de wereld zien en welke keuzes we maken. Deze verhalen functioneren als een lens waardoor we naar onszelf en onze omgeving kijken. Ze beïnvloeden onze gedachten, gevoelens en acties – vaak zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Trauma van identiteit Onze identiteit wordt grotendeels gevormd in ons … - Holding space: ruimtehouder zijn
Je hebt vast een moment in je leven meegemaakt waarop alles tegelijk in beweging leek. Een periode waarin het vertrouwde achter je lag, maar het nieuwe nog vorm moest krijgen? Een tussentijd vol ruimte en kansen, maar vaak nog zonder duidelijk zicht op hoe het nieuwe eruit komt te zien. Want in deze tussentijd hebben we vaak iemand nodig die aanwezig kan zijn. Iemand die niet probeert te repareren, te … - Tussentijd verdiept
De tussentijd zoals ik die in het eerste blog beschreef, is een term, die zijn oorsprong vindt in de antropologie en wordt daar ‘liminal space’ genoemd. Deze term geeft aan dat je je op een drempel begeeft en tussen het oude en het nieuwe in zit. Kijk hier de infographic over liminaliteit van antropoloog Jitske Kramer van Human Dimensions. Denk aan de periode tussen afstuderen en je eerste baan, de … - Tussentijd
Iedereen belandt wel eens in een ‘liminale ruimte’ tijdens zijn of haar leven. Dit is een antropologische term die verwijst naar een ruimte die onbekend is en waarin je de weg niet kent. Er zijn geen kaarten, geen wegwijzers, routes en er is geen duidelijk eindpunt. Het is letterlijk een ruimte waarin je op de drempel van iets nieuws staat. Een drempelruimte, want ‘liminaal’ betekent drempel. Het is een periode … - Aandacht is het nieuwe goud
Al heel lang valt me op dat het nogal eens aan oprechte aandacht ontbreekt. Dat echte aandacht – of je nu een e-mail beantwoordt, iets doet of in contact bent met iemand – gezien wordt als tijdverlies. Terwijl ik geloof dat er even helemaal zijn in het moment, in het gesprek, bij het beantwoorden van je e-mail, je op de lange termijn meer tijd en winst gaat opleveren. Omdat je … - Kunst van relevantie
Recent was ik bij een netwerkbijeenkomst waar we te gast waren bij het Drents Museum. Er werd op een inspirerende manier gepresenteerd hoe het Drents Museum werkt aan maatschappelijk verantwoord ondernemen. Hoe ze bevorderen dat het publiek zelfstandig en inclusief kan participeren. Onder andere door het aanbieden van maatwerkprogramma’s, aandacht voor toegankelijkheid zoals het schrijven van teksten op B1-niveau en het aanstellen van twee participatiemedewerkers. Wat opviel was dat van … - Leuker, lichter en levendiger
De afgelopen periode deed ik mee aan de creatieve challenge #12dagencreatief, georganiseerd door Loes Vork. Een erg leuk project waarin Loes samen met 7 andere creatievelingen je elke dag een e-mail vol met inspiratie stuurt rondom het thema verbinding. Zo kun je elke dag kiezen waar je mee bezig wilt gaan. Eén van de opdrachten was van Christine de Vries van Shodo. De vraag was om 10 minuten lang intuïtief … - Ongenode gast verwelkomen
In het weekend, vooral op zondag, komt er steevast een oude bekende op bezoek. Deze bekende heeft verschillende namen: somberheid, verdriet, gemiste kansen en soms ‘ik haat het leven’. Een bekende die een aantal jaren met mij optrok, dag in dag uit. Het is al grote winst dat zij nu alleen op zondag op bezoek komt. Onverwacht gezelschap Elke zondag weer overvalt dat bezoek me. Net denk ik zo lekker … - Het belang van je naam
Toen ik in 1966 werd geboren, kreeg ik de welluidende namen Hélène Sophia Sita mee. Vernoemd naar – jawel – twee oma’s en een overoma: Oma Lena Brauckman (de moeder van mijn moeder), Sophia Johanna van Ingen (de oma van mijn moeder) en Sietske Assies (de moeder van mijn vader). Ik werd geen Lena of Helena genoemd, maar Hélène om de Franse Hugenotenafkomst van mijn moeders kant niet te verloochenen. … - Het vinden van mijn eigen plek
Ik groeide op in een gezin met negen (jong-)volwassenen. Als ‘nakomertje’ had ik tien jaar leeftijdsverschil met de op één na jongste. Hierdoor heb ik nooit echt mijn eigen plek kunnen vormen – mijn aandacht was namelijk altijd bij de ander gericht. Er waren te veel mensen, te veel interacties, te veel gedoe en te veel verschillende leefwerelden om mijn eigen wereld te kunnen ontwikkelen. Het verhaal gaat dat toen … - De magere jaren voorbij?
Vanaf onze berg in Winterberg sluit ik deze drieweekse vakantie af. Uitgerust en gelaafd door de liefelijke omgeving. Het was heerlijk om eindelijk eens tijd en ruimte te hebben: spelletjes spelen, boeken lezen waar je thuis niet aan toekomt, De Slimste Mens kijken, darttoernooien en Olympische Spelen volgen, Ottolenghi’s kookkunsten imiteren, wandelen, ontspannen in de sauna en een beetje fietsen. Een perfecte manier om eruit te zijn, met alle kinderen … - Uit de As Herrezen: tien lessen om te herstellen
Het jaar 2020 betekende voor mij een wedergeboorte. Na vier jaar van diepgaand zelfonderzoek en een emotionele rollercoaster, hervond ik eindelijk mijn kracht. Ik kon weer parttime werken, zette me in als vrijwilliger en het allerbelangrijkste: ik had meer energie, was nauwelijks nog depressief en de heftige pieken en dalen maakten plaats voor meer stabiliteit. Het mooiste compliment kwam van mensen om me heen die opmarkten dat ik innerlijk veel …Lees verder “Uit de As Herrezen: tien lessen om te herstellen”
- Op zoek naar de verticale verbinding
Heel lang heb ik gedacht dat de belangrijkste opdracht in het leven was om hard te werken, je best te doen en dingen te fixen. En dan weer door naar het volgende. Een soort continue, never-ending to-do lijst. Dat heb ik zo’n 50 jaar volop gedaan, tot mijn lijf aangaf dat het zo niet meer kon. De Horizontale Oriëntatie Altijd was ik georiënteerd op de buitenwereld – wat er in … - We all will be received in Graceland
Jaren geleden stond ik in een visualisatie voor de opleiding Psychosociaal Hulpverlener tegenover mijn ouderlijk huis in Groningen. Kijkend vanaf de Wilhelminakade naar de overkant, de Hofstede de Grootkade. Ik zag een geblakerd groot en statig huis aan het Reitdiep. Zwart, geen ramen, holle gaten. Geen levendigheid, geen mensen, geen kleur. Dit huis staat symbool voor mijn jeugd vanaf mijn 4e tot mijn 24ste. Een zwart gat. Een periode waarin …
Voor levensKUNST en support bij de kunst van het LEVEN
