Ongenode gast verwelkomen

In het weekend, vooral op zondag, komt er steevast een oude bekende op bezoek. Deze bekende heeft verschillende namen: somberheid, verdriet, gemiste kansen en soms ‘ik haat het leven’. Een bekende die een aantal jaren met mij optrok, dag in dag uit. Dus het is al grote winst dat zij nu alleen op zondag op bezoek komt.

Elke zondag weer overvalt mij dat bezoek weer. Dacht ik zo lekker bezig te zijn met weekend vieren, te luieren, te lezen, te koken en van nix doen te genieten. En dan, als ik op zondag op sta heb ik opeens innerlijk gezelschap dat zomaar in mij aanwezig is. Word ik bruut herinnerd aan dat verdriet, die angst en dat gebrek aan vertrouwen in het leven dat nog zo diep ergens in mij zit. Waar ik door de week, in de drukte van de wereld, geen aandacht aan hoef en wil besteden. Want ik wil daarvan het liefste weg.  Ik wil vooruit, mooie dingen realiseren, samen op trekken, bezig zijn.

Ondertussen weet ik steeds beter om deze dualiteit in mij te omarmen. Te accepteren dat het deel is van mij, misschien wel van het mens zijn. En leer ik hoe ik met deze gast om moet gaan. Ik deel mijn lessen hieronder:

  • Ik heb geleerd dat het de kunst is om deze ongenode bezoeker wel te verwelkomen. Niet meteen de deur in haar gezicht te gooien. Want dan blijft zij op die deur kloppen. En me achtervolgen. En dan wordt mijn hele dag daardoor bepaald.
  • Wat ook helpt is te benoemen dat zij er weer is. En te herkennen dat daar nu voor mij blijkbaar de tijd voor is. Het is nu eenmaal zo. Deze gast hoort bij de zondag. Bezoek gaat ook weer weg!
  • Stil te staan bij mezelf en te voelen en horen wat de gast mij te vertellen heeft. Misschien een bekende boodschap: “neem het verdriet dat nog in je zit serieus’, sta even stil, geef even toe aan wat er in je leeft”.
  • Tegelijkertijd de bezoeker niet teveel aandacht te geven. Er niet helemaal in mee gaan en mezelf verliezen in haar verhalen. Er is ook een tijd om weer verder te gaan als herbergier.
  • Soms is afleiding het beste. Gewoon naar buiten op de fiets. Bij iemand op bezoek gaan of iets anders buiten de deur doen, samen met anderen.

Onderstaand gedicht van Rumi laat heel duidelijk zien dat ongenode gasten er in ieders leven zijn. Het hoort dus bij het leven. En het is de kunst om ermee om te gaan. Om ze te omarmen en ervan te leren. Levenskunst dus.

De herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

Rumi

Wil je eens met dit thema werken.? Gebruik dan het schrijfretraite boek de Herberg, van Christine de Vries van www.shodo.nl, over dit gedicht. Met creatieve en bezinnende schrijfopdrachten. Of schrijf je in voor één van de schrijfateliers van Zelfsprekend. Check de agenda voor de data.

Groet Helena 🔆