Bijna twee jaar zat Anne thuis met long-covid. Ze woonde nog niet zo lang in Assen en zocht een plek waar ze wat werkuren op kon bouwen. Twee pogingen om weer in het werkritme te komen mislukten omdat ze niet langer dan een paar uur achter elkaar kon werken. Haar buurvrouw tipte haar dat OngeEikt misschien iets voor haar was. Dat bracht het balletje aan het rollen. Na een kennismaking in de winkel volgde een gesprek op Eemland over de Ontdek- en Ontwikkelplekken. Anne was gelijk enthousiast over wat er allemaal mogelijk was.
‘Mijn doelen waren om weer aan prikkels te leren wennen en wat werkuren op te bouwen. Helena Hartholt vertelde me dat dat binnen het project zeker mogelijk was. Ook wilde ik meer mensen in Assen leren kennen. En ik vond het fijn dat ik weer met creativiteit aan de slag kon. Ik was altijd creatief bezig geweest, maar nu stond ik stil. Door mijn energiegebrek kwamen mijn creatieve radartjes niet meer op gang.
Iets betekenen
Nog geen half jaar had ik een nieuwe baan, toen ik door een cliënt werd besmet. Ondanks mijn covid stak ik al mijn energie in die baan. Inmiddels heb ik long-covid en kan ik iets niet langer dan twee uur achter elkaar volhouden. Daarna heb ik rust en stilte nodig. De afgelopen jaren heb ik op twee werkplekken geprobeerd om meer werkuren op te bouwen, maar het was te vermoeiend en stressvol. Hoe graag ik het ook wilde. Ik ben nu voor een jaar afgekeurd. Dat geeft me wel weer wat rust.
Ook bij OngeEikt hield ik het per keer niet langer dan anderhalf uur vol. Dan moest ik naar huis om bij te komen. Het leuke was dat ik na een pauze soms ook weer thuis verder ging. Want die radartjes gingen weer draaien. Mijn blokkade is hier weggehaald. Mijn creativiteit is weer gaan stromen.
Ik ben begonnen met textiel. Daar had ik al ervaring mee, dus ik dacht dan kom ik sneller op gang. En dat was ook zo. Na twee of drie keer kwam de zomervakantie en toen viel het even stil. Niet heel lang daarna moest OngeEikt van Eemland verhuizen. Dat vond ik heel naar. Ik was erg teleurgesteld. Ik had het gevoel ‘weer iets dat niet lukt.’ Toen zijn we verder gegaan met een groep in de Eikplaats, met meerdere deelnemers en een paar begeleiders. Telkens waren we met andere technieken bezig. Daar ging ik twee keer per week naar toe. Nu houdt het project op, terwijl ik zo blij was dat ik na al die jaren weer de deur uit kon. Het voelde goed om weer in contact met anderen te zijn. Iets te kunnen betekenen voor een ander. En dat ik weer met creativiteit aan de slag kan, want daar kan ik veel in kwijt. Het helpt mij letterlijk en figuurlijk om weer naar buiten te treden. Uit huis te komen en mezelf te laten zien.
Ga maar spelen
Ik vond het heel leuk om nieuwe technieken te leren zoals ecoprinten. Mijn ecoprint is goed gelukt. Maar ik heb ook geleerd bij OngeEikt dat niet alles wat je maakt een resultaat hoeft op te leveren of mooi moet zijn. Suhela zegt altijd: ‘Het hoeft niks te worden, ga maar spelen.’ Daardoor start ik nu makkelijker met iets. Dan maak ik verschillende werken – en soms combineer ik die dan later. Ik leg de lat niet meteen te hoog, waardoor ik eerder op gang kom. Ik kijk elke keer waar ik zin in heb en ik zie wel waar ik uitkom.
Het is heel stimulerend om bij OngeEikt bezig te zijn. Bij deze groep mensen voel ik me veilig genoeg om mezelf te zijn. Dat vind ik belangrijk. In het begin liet ik me nog beïnvloeden om een bepaalde techniek te gebruiken als iemand me dat aanraadde. Nu volg ik meer mijn eigen weg. Dat zit heel erg diep in mij: waar iedereen links gaat, ga ik rechts. Ik kom steeds dichter bij mezelf. Dat komt door alle mogelijkheden die me hier geboden worden. En dat je je mag voelen zoals je je op dat moment voelt.
Ik help nu mee om de expositie over het project te organiseren. Ook al hou ik elke bijeenkomst niet lang vol, ik kan toch samenwerken – en dat stimuleert mij. Ook ben ik wat lijntjes aan het uitzetten om creatieve activiteiten te plannen. Het lijkt mij leuk om uiteindelijk zelf cursussen te kunnen organiseren, want ik zoek naar mogelijkheden om iets met mijn passie voor creativiteit te doen.
Helende gesprekken
De begeleiders bij OngeEikt geven mij het gevoel dat je mag zijn zoals je bent. Dat kan per dag verschillen. Ook als ik me niet fijn voelde, ging ik toch naar de bijeenkomsten. Terwijl ik een tijd geleden niet zou zijn gegaan als het niet goed met me ging. Ik heb hier gevoeld dat dat wel kan. Je kunt erover praten als je dat wilt. Of niet, het kan hier allemaal en dat is goed.
Ik vind het fijn om in contact te zijn met mensen die ook creatief zijn. In de groep kun je zoiets als perfectionisme bespreken. Je hebt in een groep meer gesprekken met andere deelnemers dan met begeleiders. Sommige deelnemers zien niet zoveel mensen en het is mooi om te zien hoe zij weer meer open worden. De gesprekken onderling zijn helend. Ik let altijd op anderen, want de meeste mensen kunnen wel wat steun gebruiken.
Uiteindelijk wil ik weer gaan werken. Nu kan dat nog niet. Zelfs bij OngeEikt hou ik het nooit langer dan anderhalf uur vol, ook al vind ik het nog zo leuk. Ik heb nu een plek nodig waar ik naar toe kan, zodat ik een soort ritme hou. Waar ik mijn verhaal kwijt kan en anderen kan helpen met hun creatieve proces. Ik wil in contact met mensen blijven. Twee keer per week een fijne plek om te zijn. Ik hoop dat dat doorgaat en dat er via-via een vervolg ontstaat.’
Interview: Margot van Belkum – januari 2023
Foto: Anne