Al heel lang valt me op dat het nogal eens aan oprechte aandacht ontbreekt. Dat echte aandacht, of je nu een e-mail beantwoord, iets doet of in contact bent met iemand, gezien wordt als tijdverlies. Terwijl ik geloof dat er even helemaal zijn in het moment, in het gesprek, bij het beantwoorden van je e-mail, je op de lange termijn meer tijd en winst gaat opleveren. Omdat je dan de relatie hebt onderhouden. Omdat de ander gezien is en de verbinding ervaart. Een volgende keer bereid is om mee te bewegen of je het voordeel van de twijfel te geven. Ik geloof dus dat aandacht niet per se meer tijd zal te kosten.
Ik zie het gebrek aan aandacht in organisaties die hun eigen drukte en systemen voorop stellen, de e-mail niet meer beantwoorden, je weer terugverwijzen omdat zij er niet over gaan, je alleen als nummer kennen. Ik zie het in het gebrek aan aandacht van onze samenleving voor mensen die niet vanzelfsprekend mee kunnen doen en die we in hokjes opdelen en zo buiten onze leefwereld en de samenleving plaatsen. Maar ook het gebrek aan aandacht in onze buurt of voor mensen die anders zijn. Niet alleen omdat we ons vooral richten op systemen en apparaten voor ons welbevinden en snel afgeleid worden door de veeleisende buitenwereld of onze drukke activiteiten. We zijn niet meer vanzelfsprekend gewend om stil te staan en aandacht te geven. We hebben daar dan initiatieven en projecten voor nodig om dit te organiseren. Gelukkig zijn die er veel.
Het is blijkbaar niet zomaar logisch om mensen een kleine attentie of compliment te geven als ze het even niet makkelijk hebben. Ook aan mensen die je niet (zo goed) kent. Een glimlach aan een onbekende op straat. Ergens bij stilstaan en iets toevoegen in plaats van ergens langs rennen. Er kan veel groots zitten in een klein gebaar.