Auteur: Helena Hartholt

Vandaag werd de ZomerBuurtBorrel voor het eerst na coronatijden weer gehouden in onze straat. Een initiatief dat ik ooit jaren geleden met andere buurtbewoners introduceerde. Voor of na de vakantie houden we een soort American Party in een van de tuinen van de buurtgenoten. Mensen nemen zelf wat eten, drinken, stoel en beker mee en praten bij . Een groot succes. Dit keer waren nieuwe buren bereid om de organisatie op zich te nemen. Meer dan 30 mensen melden zich aan. Het weer werkte mee. Wat een feest.

Alleen ik was er niet bij. De afgelopen week bracht veel hobbels en bobbels met zich mee, voortkomend uit een nieuw traject om met EMDR te starten. Om zo de laatste triggers waar ik last van heb, op te ruimen. Wat tot gevolg had dat ik bij het minste of geringste in huilen uitbarstte. En alles teveel was. En dit was alleen nog maar de intake!  In zo’n staat van zijn staat alles open, komen alle prikkels binnen en kan ik emoties niet zo goed in de hand houden als anders. Eigenlijk is alles teveel. En toen…..

Eerst kwam buurvrouw 1 langs met een klein bakje met eiersalade en toastjes, zodat ik al vooraf ook kon genieten.  En tijdens de borrel kwam buurvrouw 2 langs met een bordje met een verzameling heerlijke hapjes. Wat een lief en spontaan gebaar van aandacht en nabuurschap. Ik was er blij door verrast. En zo genoot ik toch nog een beetje mee met de borrel.

Niet gaan naar iets wat gezellig en leuk is, voedt een oud patroon van er niet bij horen, van falen en niet doen wat hoort.  Want ik ben opgevoed dat ik sterk, actief en loyaal moet zijn. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me, tijdens het praatje met buurvrouw 2, dat  ik vorig jaar zeker naar de borrel was gegaan, een glimlach op mijn gezicht geplakt had en ver over mijn grenzen was gegaan. Met de volgende dag de consequenties daarvan.  Dus dat dit voor mij de beste keuze was. En dat ik die stap vandaag maakte. Ik noem dat levenskunst, leren omgaan met de kunst van het leven.

Een vriendin zei ooit: ‘ je mist meer dan je meemaakt’. En zo is het.

Boven op onze berg in Winterberg sluiten we deze drieweekse vakantie af. Een stuk uitgeruster dan voor de vakantie, gelaafd aan de liefelijke omgeving. Lekker lui met tijd en ruimte om spelletjes te spelen, te lezen in boeken waar je thuis niet aan toekomt, de slimste mens te kijken, darttoernooi en Olympische spelen te volgen op tv, Ottholengi’s kookkunsten te imiteren, te wandelen, in de sauna te ontspannen en een beetje te fietsen. Prima manier om eruit te zijn. Alle kinderen in verschillende fases mee, familiebezoek en de buren een midweekje gezellig op bezoek.

 

 

Nu waren daar ook twee grote afwezigen voor mij: Somberheid en Angst. Meestal gingen zij de afgelopen jaren trouw mee op vakantie. Onuitgenodigde gasten die me meestal al vanaf de eerste week van de vakantie vergezelden. En niet alleen mij, maar ook het hele gezin lastig vielen. En erger nog, niet weggingen. Het stilvallen en nix doen was vaak het uitnodigingsticket dat ze gebruikten. Want wat stel je nu voor als je nix doet. Hoe kun je dan van betekenis zijn?

 

In mijn jeugd was het eigenlijk altijd zo dat je niet wist of je iets goed deed of dat het goed genoeg was. Vaak was het met terugwerkende kracht toch niet goed. Daarbovenop was er een opvoedmissie om de drie sss-en in mijn leven: Slap, Sloom en Slordig te elimineren. Deze krachtige cocktailmix maakt dat stilvallen n dingetje is. Altijd al. Gelukkig kon ik heel goed en heel hard werken…..

 

Maar gelukkig kon ik deze vakantie stilvallen, zonder lastiggevallen te worden door Somberheid en Angst. Dat beschouw ik maar als n goed teken dat de zeven ‘magere jaren’ voorbij zijn. En dat balanceren tussen wat moet, dienstbaar willen zijn om van betekenis te kunnen zijn, of bijdragen omdat ik dat wil, de rest van mn leven, levenskunst zal zijn. En voor wie niet?

Ik loop sinds kort een Ommetje. Dat is een initiatief van de hersenstichting i.sm. Erik Scherder om mensen aan het bewegen te krijgen. Elke dag 20 minuten. Vorige week liep ik zo’n ommetje naar de bakker om de hoek met een omweg en weer terug. Vlakbij huis liep ik langs de Emmaschool waar een moeder bezig was haar grote bakfiets inclusief kind de weg op te draaien om naar huis te gaan. Het meisje vroeg aan haar moeder: ” wie is dat?”.

Ik zei hoi of dag en toen vroeg ze natuurlijk waar ik heen ging. Naar huis, vlak om de hoek. Oh zei de moeder, in de straat waar je net een boekje hebt gehaald. Ik zei, oh bij de minibieb? Ja. Daar woon ik. De minibieb is van mij. Het meisje vroeg wat de minibieb was. Ik legde dat het een klein kastje is waar boeken in staan. Ik legde uit, dat sommige mensen boeken eruit halen en dat er ook weer mensen boeken brengen als ze hun boekenkast opgeruimd hebben. Ik zei: ” als jij boekjes eruit haalt kun je boekjes die je niet zo leuk vindt erin zetten voor andere kinderen”.

Meteen gaf ze een reactie, Oh NEEEEEEEE. Ik vind alle boeken leuk en ze klemde haar boekje gauw tegen zich aan. Mama zei nog dat papa laatst ook boekjes die ze niet leuk vond erin had gezet. Dat vond ze heel erg raar. Heerlijk kind. En zo ging ze met haar nieuw verworven boekje in de bakfiets naar huis, langs de minibieb. Ik hoorde nog een helder Doei toen ze langs de minibieb kwam.

#glimlachvandedag #levenvieren #zitinkleinedingen #liefdedoorgeven #positiviteit #verandering #levenskunst #ontmoeten

Het jaar 2020 was voor mij persoonlijk vooral het jaar waarin ik “uit de as herrezen ben”. Als een feniks die zichzelf weer geboren laat worden. Na de rollercoaster van afgelopen vier jaar, waarin ik diepgaand aan de slag moest met mezelf en diep gegaan ben, lukte het in 2020 om weer parttime te werken en me ook als vrijwilliger in te zetten. Maar het belangrijkste was dat ik meer energie had, niet of nauwelijks depressief was en minder pieken en dalen had. Het grootste compliment kreeg ik van allerlei mensen, zowel prive als in werk, die aangaven dat ik innerlijk rustiger was.

Mijn uitval had te maken met de pure noodzaak om mezelf her uit te vinden omdat het anders niet meer werkte. Dat betekende oude patronen die mij niet meer dienden ( zoals altijd mijn best doen, altijd alert zijn, altijd bij de ander zijn om te kijken wat die nodig had) te ontmantelen. Dat betekende dat de manier waarop ik het altijd deed aan vervanging toe was. En dat het nodig was te onderkennen dat ik gevoelig ben en er veel prikkels binnenkomen die ik niet kan verwerken. Kortom het was tijd om te leren om voor mezelf te zorgen.

Hoe gaat het? Een simpele vraag die we elkaar al snel stellen als je iemand tegenkomt. Een vraag die mij ook veel gesteld is de afgelopen tijd. Want mensen weten dat het de afgelopen periode niet vanzelfsprekend is gegaan. Dat het zwaar was omdat er geen energie was of omdat het leven een groot zwart gat leek. En mensen willen graag weten hoe het echt met me gaat of soms alleen maar horen dat het beter gaat. Of beide. Want dat is wat we de ander gunnen, dat het beter gaat. Ik ook. En toch werkt dat niet zo bij heel veel levensvraagstukken waar mensen mee worstelen. Het is niet zomaar te fixen vanuit een duidelijk stappenplan. Het gaat op en neer zonder grip op de planning. Zoals mijn therapeute zegt, het ontvouwt zich.

Ik merk de laatste tijd dat die specifieke vraag, die vaak nogal indringend wordt gesteld, me overvalt. Want er is voor mij op dit moment geen eenduidig antwoord op te geven. Meestal schuif ik de vraag voor me uit en omzeil ik hem door als reactie te vragen naar de ander. Of er een algemeen antwoord op te geven, “energie gaat beter, het proces is nog met ups and downs”. En ook dat is niet bevredigend, maar geeft me wel tijd om me eerst weer even tot de persoon of personen te verhouden, me oké te voelen en dan zelf te beslissen of en wat ik wel of niet vertel en hoe ik het vertel.

Want ik ben juist wel voor openheid, voor het delen van hoe het echt is of is geweest. Vooral omdat we die openheid vaak niet willen/kunnen laten zien in processen van depressie, burn out of heftige levensfases omdat je toch al extra kwetsbaar bent en je onveilig voelt. En het dus niet vanzelfsprekend gebeurt. En tegelijkertijd omdat er veel meer herkenning en begrip in de wereld om ons heen is dan we van tevoren kunnen bevroeden. En dat levert dan weer mooie gesprekken en contacten op en kunnen we elkaar echt supporten.