Ik ben een moeder van vier kinderen van kleuter tot puber, die allemaal een verhaal hebben. Kinderen die niet doorsnee zijn en veel tijd, aandacht en ondersteuning vragen. Vier toffe kinderen met talenten, die alle kansen van de wereld verdienen. Kinderen waar ik ontzettend blij mee en trots op ben. Ik kan mijn kinderen goed begeleiden in al hun behoeften, maar dat kost wel al mijn tijd, aandacht en energie. Want ik heb ook een verhaal met veel pech in mijn leven waarvan ik de gevolgen nog elke dag voel en ondervind. Ik heb naast mijn kinderen en gezin geen ruimte om me met zaken bezig te houden die iedereen zelf hoort te kunnen doen, zoals brieven schrijven, schulden oplossen, instanties bevechten, mijn huis op orde houden en aan mijzelf werken. Ik ben elke dag veel tijd kwijt met van en naar school fietsen, meerdere winkels afgaan voor aanbiedingen, een auto regelen als dat nodig is of oplossingen bedenken als mijn kinderen niet mee kunnen doen. Mijn man maakt lange werkdagen en doet wat hij kan. Hij is een grote steun en hij geeft mij rust.
Er zijn meer dan 20 hulpverleners betrokken bij ons gezin. Al die mensen doen dingen of geven adviezen vanuit goede bedoelingen. Maar al die dingen komen aan het einde van de dag allemaal weer bij mij terecht. Uiteindelijk moet ik er weer iets mee doen of anderen informeren over wat er afgesproken of gebeurd is. Of moeten we met elkaar evalueren. Dat ontlast mij niet. Sterker nog dat vergroot mijn dagelijkse stress die er toch al is in een groot gezin dat met weinig geld en schulden rond moet komen. Ik heb al heel veel ‘keukentafelgesprekken’ gehad, elke keer kon ik weer mijn verhaal vertellen. Ook als er weer een nieuwe hulpverlener kwam. Maar ik pas niet zo goed in het hokje van hulpverlening is gebleken. Mijn behoeften sluiten niet aan op het aanbod van instellingen. Toch vraag ik niet veel alleen maar: ‘ontlast mij in de dagelijkse stress om mijn gezin heen’. Om zo ons gezin draaiende te kunnen houden. Geef mij bijvoorbeeld huishoudelijke praktische ondersteuning in plaats van zes uur per week dure zorg om mij te coachen en activeren rondom het huishouden. En verder.
Laat mij de dingen doen waar ik goed in ben. Sta naast mij. Bemoedig mij in plaats van me te vertellen wat ik niet goed heb gedaan. Laat je eigen normen en waarden achter bij de voordeur en stel je open voor mijn situatie. Zorg ervoor dat ik me niet aldoor moet verdedigen of met de billen bloot moet waarom er extra ondersteuning nodig is. Vraag me niet continu WAAROM ik die keuze gemaakt heb of iets gedaan heb want dat voelt voor mij als een aanval. Ik hoef niet ‘geactiveerd’ te worden. Ik werk de hele dag keihard. Zeg niet bij voorbaat dat dingen niet kunnen. Beweeg mee met mijn leven en wat wij als gezin nodig hebben en zoek naar oplossingen. En ja dan is buiten de kaders, regels en protocollen van instanties denken en doen nodig.
Wat mij helpt is dat mensen die mij willen helpen mij als een persoon zien en meebewegen met wat er op dat moment nodig is in mijn gezin. Mensen die snappen dat dat iets heel anders kan zijn dan de week ervoor.
Wat mij helpt zijn mensen die zowel luisteren naar mijn ervaringen van de afgelopen dagen, die het complete plaatje zien, maar tegelijkertijd ook praktisch zijn, doen wat nodig is op dat moment.
Wat mij helpt is dat mensen mij die dingen laten doen waar ik goed in ben, energie van krijg of gewoon liever zelf de regie over voer. Zodat ik van betekenis kan zijn.
Wat mij helpt is dat ik naast mijn gezin een paar eigen dingen heb. Sporten, mensen ontmoeten die me mijn eigen kracht weer laten ontdekken. Met wie ik kan bijpraten. Waar ik wederkerigheid kan voelen in plaats van afhankelijkheid.
Wat mij helpt zijn mensen die niet aan de grote kluwen trekken, maar één eindje pakken ermee aan de slag gaan.
Bijvoorbeeld mensen die onderzoeken of de vervoerskosten om mijn kind naar therapie te brengen, vergoed kunnen worden; die zorgen dat mijn studieschuld kwijtgescholden wordt; die hun auto inzetten wanneer dat nodig is; die in de krant kansen zien voor mij of mijn kinderen en dat doorgeven of regelen; die samen met mij koken en we zo samen ontdekken hoe ik van weinig geld toch nog een lekkere maaltijd kan maken; die zorgen dat mijn eigen bijdragen zich niet stapelen; die met mij samen op het schoolplein staan om daar contact te maken met anderen; die in de zomer een paar dagjes uit voor ons als gezin regelen; die meegaan naar oudergesprekken om mijn kinderen op school te kunnen houden; die mijn jongste kinderen kunnen vermaken als ik een ingewikkeld gesprek heb.
En bovenal helpen mij mensen die niet opgeven als ze het niet
weten, maar net zo lang doorgaan totdat iemand het wel weet.
