Voor levenskunst en begeleiding bij de kunst van het leven
Weer een mooi gedicht van levenskunstenaar Anne Pillen uit haar bundel DagX, met een foto van Zelfsprekend.
Bekijk Dag X op: https://www.bol.com/nl/f/dag-x/9200000127123320
Lees het nieuwsbericht over deze inspirerende poëziebundel hier.
Komende tijd ga ik de prachtige levenskunstgedichten van Anne Pillen uit haar bundel Dag X publiceren (met toestemming) in combinatie met een foto van Zelfsprekend.
Het eerste fotogedicht heet dwar
Lees het nieuwsbericht van Zelfsprekend over deze inspirerende poëziebundel hier.
Bestel Dag X op: https://www.bol.com/nl/f/dag-x/9200000127123320/
Soms word je een pareltje in de schoot geworpen. Dat gevoel had ik bij de gedichtenbundel van Anne Pillen, vriendin van collega Wil Molenaar. En omdat het ware levenskunst gedichten zijn wil ik hier graag aandacht aan besteden. Anne was multidisciplinair kunstenaar en creëerde bijzonder kunstprojecten vanuit AnnAtopiA. “Kunst moest een boodschap hebben, een verbinding vormen met het alledaagse leven.” Ze overleed begin dit jaar aan kanker.
Vrijheidsverlangen
wil me vrij woelen
mezelf ontwarren
van de scherpe lijnen bevrijden
van wat me puntig op aarde houdt
verlang naar het warme vuur
van een kleurrijke luchtballon
van uitzicht op zon
AnnaAtopiA is een plek waar kunstenaars samenkomen om inspiratie op te doen of zich juist even terug te trekken. Een bijzonder plek, een boshut waar dichter en oud-verzetsstrijder Sonja Prins vele jaren heeft gewoond.
“Anne was er intussen van overtuigd dat haar ‘schrijfsels’ gedichten mogen heten. Omdat ze veel in bed lag, besteedde ze veel tijd aan schrijven. Gingen de gedichten eerst vooral over de Boshut, de natuur en vroeger, steeds meer scheef ze wat haar in haar ziekteproces overkwam. Dag X kwam steeds dichterbij. En ze was er niet bang voor.” Uit het voorwoord van de dichtbundel, geschreven door Wil Molenaar.
Dichtbundel DagX ( ISBN 9789067283526) is voor €16 te krijgen via uitgeverij de Papieren Tijger: https://papierentijger.org/boek/dag-x/ of te bestellen via Bol.com: https://www.bol.com/nl/f/dag-x/9200000127123320/
Ik ben een moeder van vier kinderen van kleuter tot puber, die allemaal een verhaal hebben. Kinderen die niet doorsnee zijn en veel tijd, aandacht en ondersteuning vragen. Vier toffe kinderen met talenten, die alle kansen van de wereld verdienen. Kinderen waar ik ontzettend blij mee en trots op ben. Ik kan mijn kinderen goed begeleiden in al hun behoeften, maar dat kost wel al mijn tijd, aandacht en energie. Want ik heb ook een verhaal met veel pech in mijn leven waarvan ik de gevolgen nog elke dag voel en ondervind. Ik heb naast mijn kinderen en gezin geen ruimte om me met zaken bezig te houden die iedereen zelf hoort te kunnen doen, zoals brieven schrijven, schulden oplossen, instanties bevechten, mijn huis op orde houden en aan mijzelf werken. Ik ben elke dag veel tijd kwijt met van en naar school fietsen, meerdere winkels afgaan voor aanbiedingen, een auto regelen als dat nodig is of oplossingen bedenken als mijn kinderen niet mee kunnen doen. Mijn man maakt lange werkdagen en doet wat hij kan. Hij is een grote steun en hij geeft mij rust.
Er zijn meer dan 20 hulpverleners betrokken bij ons gezin. Al die mensen doen dingen of geven adviezen vanuit goede bedoelingen. Maar al die dingen komen aan het einde van de dag allemaal weer bij mij terecht. Uiteindelijk moet ik er weer iets mee doen of anderen informeren over wat er afgesproken of gebeurd is. Of moeten we met elkaar evalueren. Dat ontlast mij niet. Sterker nog dat vergroot mijn dagelijkse stress die er toch al is in een groot gezin dat met weinig geld en schulden rond moet komen. Ik heb al heel veel ‘keukentafelgesprekken’ gehad, elke keer kon ik weer mijn verhaal vertellen. Ook als er weer een nieuwe hulpverlener kwam. Maar ik pas niet zo goed in het hokje van hulpverlening is gebleken. Mijn behoeften sluiten niet aan op het aanbod van instellingen. Toch vraag ik niet veel alleen maar: ‘ontlast mij in de dagelijkse stress om mijn gezin heen’. Om zo ons gezin draaiende te kunnen houden. Geef mij bijvoorbeeld huishoudelijke praktische ondersteuning in plaats van zes uur per week dure zorg om mij te coachen en activeren rondom het huishouden. En verder.
Laat mij de dingen doen waar ik goed in ben. Sta naast mij. Bemoedig mij in plaats van me te vertellen wat ik niet goed heb gedaan. Laat je eigen normen en waarden achter bij de voordeur en stel je open voor mijn situatie. Zorg ervoor dat ik me niet aldoor moet verdedigen of met de billen bloot moet waarom er extra ondersteuning nodig is. Vraag me niet continu WAAROM ik die keuze gemaakt heb of iets gedaan heb want dat voelt voor mij als een aanval. Ik hoef niet ‘geactiveerd’ te worden. Ik werk de hele dag keihard. Zeg niet bij voorbaat dat dingen niet kunnen. Beweeg mee met mijn leven en wat wij als gezin nodig hebben en zoek naar oplossingen. En ja dan is buiten de kaders, regels en protocollen van instanties denken en doen nodig.
Wat mij helpt is dat mensen die mij willen helpen mij als een persoon zien en meebewegen met wat er op dat moment nodig is in mijn gezin. Mensen die snappen dat dat iets heel anders kan zijn dan de week ervoor.
Wat mij helpt zijn mensen die zowel luisteren naar mijn ervaringen van de afgelopen dagen, die het complete plaatje zien, maar tegelijkertijd ook praktisch zijn, doen wat nodig is op dat moment.
Wat mij helpt is dat mensen mij die dingen laten doen waar ik goed in ben, energie van krijg of gewoon liever zelf de regie over voer. Zodat ik van betekenis kan zijn.
Wat mij helpt is dat ik naast mijn gezin een paar eigen dingen heb. Sporten, mensen ontmoeten die me mijn eigen kracht weer laten ontdekken. Met wie ik kan bijpraten. Waar ik wederkerigheid kan voelen in plaats van afhankelijkheid.
Wat mij helpt zijn mensen die niet aan de grote kluwen trekken, maar één eindje pakken ermee aan de slag gaan.
Bijvoorbeeld mensen die onderzoeken of de vervoerskosten om mijn kind naar therapie te brengen, vergoed kunnen worden; die zorgen dat mijn studieschuld kwijtgescholden wordt; die hun auto inzetten wanneer dat nodig is; die in de krant kansen zien voor mij of mijn kinderen en dat doorgeven of regelen; die samen met mij koken en we zo samen ontdekken hoe ik van weinig geld toch nog een lekkere maaltijd kan maken; die zorgen dat mijn eigen bijdragen zich niet stapelen; die met mij samen op het schoolplein staan om daar contact te maken met anderen; die in de zomer een paar dagjes uit voor ons als gezin regelen; die meegaan naar oudergesprekken om mijn kinderen op school te kunnen houden; die mijn jongste kinderen kunnen vermaken als ik een ingewikkeld gesprek heb.
En bovenal helpen mij mensen die niet opgeven als ze het niet weten, maar net zo lang doorgaan totdat iemand het wel weet.
Vanaf vandaag is het assortiment kunstproducten in de webwinkel van Zelfsprekend uitgebreid met sieraden. Handgemaakte sieraden van bloemen, planten, Ikebana, papier, steen of metaal. Natuurlijk en toch anders. Unieke sieraden die passen bij wat Zelfsprekend wil uitdragen: de schoonheid van de natuur gebruiken om het leven een stukje mooier te maken. Janny’s sieraden zijn van origine strak van vormgeving, die van Wil hebben meer natuurlijke vormen.
In de afgelopen jaren werken zij meestal samen rond een ontwerp of idee. Soms ligt de basis van het ontwerp bij de één en voegt de ander er iets aan toe. Steeds vaker ontstaat een ontwerp als gevolg van een gezamenlijke brainstorm. Het uitleggen van een idee aan de ander levert vaak ook weer nieuwe ideeën op omdat ze allebei op een andere golflengte werken. Zo dagen ze elkaar uit en rekken ze de grenzen op. Een belangrijke rol in hun werk speelt het experimenteren. In hun ontwerpen maken ze geen gebruik van edele materialen.
Ze doen het ook wat dat betreft graag anders. Natuurlijk……
Hun werk is te koop bij Zelfsprekend. Uiteraard zijn er ook sieraden op maat en passend bij de vraag van de koper te maken. Neem daarvoor contact op via de website willys.exto.nl waar meer werk van Natuurlijk Anders te zien is.
In de afgelopen 1,5 jaar heb ik me ontwikkeld als fotograaf/ kunstenaar of zoals je wilt kunstenaar/fotograaf. Vanuit de noodzaak om iets te doen tijdens het wandelen en om mijn uitgeputte hersens op een andere manier te stimuleren startte ik met het maken van foto’s van wat mijn oog trof. Dat ontwikkelde zich tot steeds abstractere natuurfoto’s. En soms ook abstracte foto’s van objecten. De cursussen van Miksang Contemplatieve Fotografie en van de Academie voor Abstracte Fotografie hebben me geholpen om volgende stappen zetten op dit pad.
Tijdens dit traject ontwikkelde ik een mottokaart ( zie boven). Het motto is “Als abstract fotograaf wil ik het mooie in de natuur tot uitdrukking brengen, mensen raken, inspireren, ontroeren en nieuwsgierigheid prikkelen. LevensKUNST die de kunst van het LEVEN zichtbaar maakt.” Juist door op een andere manier te fotograferen en daar kunst van te maken worden mensen aan het denken gezet. En kan iedereen zijn/haar eigen verhaal bij de foto maken. Dat levert weer mooie brandstof op voor een gesprek of een verhaal.
Uiteindelijk hoop ik de kunst van het anders zien en kijken te kunnen gaan gebruiken om mensen te begeleiden bij vraagstukken uit hun leven. Wordt vervolgd. Hieronder zie je de portfolio die ik indiende om af te studeren bij de Academie voor Abstracte Fotografie. De portfolio is hier ook als filmpje te zien.
Komend jaar ga ik Zelfsprekend nog verder ontwikkelen. Het centrale woord is levenskunst. Hoe kun je vanzelfsprekend en door jezelf te laten spreken, de kunst van het leven vieren. Komend jaar ga ik het begrip levenskunst verder verkennen, nog meer mooie kunstproducten maken (liefs op maat), #natuurstillevens delen en gedurende het jaar begeleiding op een kunstzinnige manier aanbieden.
Dus hou de facebookpagina https://www.facebook.com/zelfsprekend/ en Instagram https://www.instagram.com/zelfsprekend/ in de gaten.
Zelfsprekend heeft voor de winterperiode een mooie serie kaarten laten maken door Daat Drenthe en haar leerwerkbedrijf Plan Support. Als sociale onderneming koppelt Daat-Drenthe het aanbieden van kwaliteitsproducten aan maatschappelijk rendement door een (leer)werkplek te bieden aan mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Zelfsprekend vindt het belangrijk om zo duurzaam en sociaal mogelijke kunstproducten aan te bieden.
Bij deze nieuwe serie kunstproducten voor de winter gaat het om kaarten gemaakt van abstracte natuurfoto’s die door Helena zijn gemaakt in het afgelopen jaar. Het gaat om weerspiegelingen in het Asserbos waarbij sneeuw, ijs en zon een centrale rol spelen. Weerspiegelingen zijn fascinerend om te fotograferen omdat zonlicht, bomen, beweging in het water en andere factoren meteen invloed hebben op het resultaat. Tegelijkertijd blijven de foto’s iets mystieks hebben omdat je ziet dat het niet om een directe afbeelding van bijvoorbeeld een boom gaat.
Daarnaast zijn er nog meer kaarten in het assortiment die voor het versturen van een kaart tijdens de feestdagen gebruikt kunnen worden. Kijk in de winkel voor de mogelijkheden.
Vorige week maakte Zelfsprekend voor het eerst bij een bedrijf SuperMirthe’s Lichtpuntjes een fotoshoot van hun producten en werkzaamheden. Superleuk om te doen. Een kaarsenatelier is een Walhalla voor abstracte fotografen, dat heb ik wel ontdekt. Hierbij alvast een voorproefje van wat zo’n shoot je bedrijf kan opleveren. De foto’s kunnen worden gebruikt voor PR en communicatie, wanddecoratie of bedrijfspresentjes.
Wil je ook een persoonlijke abstracte fotoserie van je bedrijf, je producten, je omgeving of je werk? Laat het me weten via aan@zelfsprekend.nu
Hoe gaat het? Een simpele vraag die we elkaar al snel stellen als je iemand tegenkomt. Een vraag die mij ook veel gesteld is de afgelopen tijd. Want mensen weten dat het de afgelopen periode niet vanzelfsprekend is gegaan. Dat het zwaar was omdat er geen energie was of omdat het leven een groot zwart gat leek. En mensen willen graag weten hoe het echt met me gaat of soms alleen maar horen dat het beter gaat. Of beide. Want dat is wat we de ander gunnen, dat het beter gaat. Ik ook. En toch werkt dat niet zo bij heel veel levensvraagstukken waar mensen mee worstelen. Het is niet zomaar te fixen vanuit een duidelijk stappenplan. Het gaat op en neer zonder grip op de planning. Zoals mijn therapeute zegt, het ontvouwt zich.
Ik merk de laatste tijd dat die specifieke vraag, die vaak nogal indringend wordt gesteld, me overvalt. Want er is voor mij op dit moment geen eenduidig antwoord op te geven. Meestal schuif ik de vraag voor me uit en omzeil ik hem door als reactie te vragen naar de ander. Of er een algemeen antwoord op te geven, “energie gaat beter, het proces is nog met ups and downs”. En ook dat is niet bevredigend, maar geeft me wel tijd om me eerst weer even tot de persoon of personen te verhouden, me oké te voelen en dan zelf te beslissen of en wat ik wel of niet vertel en hoe ik het vertel.
Want ik ben juist wel voor openheid, voor het delen van hoe het echt is of is geweest. Vooral omdat we die openheid vaak niet willen/kunnen laten zien in processen van depressie, burn out of heftige levensfases omdat je toch al extra kwetsbaar bent en je onveilig voelt. En het dus niet vanzelfsprekend gebeurt. En tegelijkertijd omdat er veel meer herkenning en begrip in de wereld om ons heen is dan we van tevoren kunnen bevroeden. En dat levert dan weer mooie gesprekken en contacten op en kunnen we elkaar echt supporten.
Hoe het gaat? Het is en blijft een bergetappe in de Tour de France. Het ene moment lijk ik weer wat balans gevonden te hebben en ontwikkelen zich plannen en ideeën. Is er een soort van stroom waar ik op mee kan liften naar de top. En dat is goed want dat geeft aan dat mijn eigen innerlijke stroom en energie meer aangeboord worden. Ik merk dat in het fotograferend wandelen/natuurstillevens, in de kunstexpeditie bij Suhela Pluijmers waar ik mag spelen en ontdekken, in zingen bij Brunhilde Kuijper en in schrijven.
En dan even snel donder ik die berg weer af naar een diep dal met tegenwind en slechte wegen en lijkt de volgende bergtop volledig uit zicht te zijn. En ook de herinnering aan de zege op de vorige top is daarmee weggevaagd. Dat zijn dagen waarop niet alleen voor mijn gevoel alles tegenzit, maar ik alleen maar kan huilen, me klein en kwetsbaar voel en met een dekentje op de bank resideer. Heel vaak gebeurt dat in het weekend of vakantie, daar waar structuur en eigen ruimte meer wegvallen of na een therapiesessie. Op maandag herpak ik mezelf dan weer. Praat mezelf uit bed en hijs me weer op die denkbeeldige fiets voor de volgende etappe. Zonder te weten waar die dan uitkomt.
Uiteindelijk hoop ik dat het lijkt op onderstaand gedicht van Tom van Deel.
Het is weer helemaal genieten.
Zo zou het altijd moeten zijn:
licht en vredig dus,
alsof alles ineens voor altijd en nooit weer is.
Geen lengte van dagen,
geen gevoel van weg te moeten en te huilen.
Nooit gaat meer iets voorbij.