Heel lang heb ik gedacht dat de belangrijkste opdracht in het leven was om hard te werken, je best te doen en dingen te fixen. En dan weer door naar het volgende. Een soort continue, never-ending to-do lijst. Dat heb ik zo’n 50 jaar volop gedaan, tot mijn lijf aangaf dat het zo niet meer kon.
De Horizontale Oriëntatie
Altijd was ik georiënteerd op de buitenwereld – wat er in mijn omgeving zich afspeelde of aandiende. Snel, actief en oplossend. Altijd alert. Dat was een houding die ik in het onveilige gezin waar ik opgroeide nodig had om te overleven. Om problemen te voorkomen was alert zijn en focus op mijn omgeving nodig. Dat hield me veilig, omdat ik dan in ieder geval dacht te weten wat er ging komen. Wat vaak niet zo was. Een automatische verbinding met de ‘horizontale oriëntatie’, zoals mijn therapeute Lenie van Schie dat noemt en zo helder beschrijft in haar boek ‘Langs de weg van het hart’. Een verbinding die je als mens sowieso nodig hebt, maar die ook in de cultuur van deze tijd heel erg benadrukt wordt.
Lenie schrijft dat: “Veel van wat ons uit ons evenwicht haalt, komt voort uit onze omgeving of uit onze gedachten over die omgeving; wat de ander vindt of doet en onze reactie daarop. We zijn gewend om ons op de omgeving te richten en dat is een horizontale oriëntatie.”
De Verticale Verbinding Herontdekken
Zij pleit dan ook voor het versterken van de tegenhanger die we uit het oog zijn verloren: de verticale verbinding met onszelf en de aarde. Deze verticale verbinding helpt ons om meer afstand tot de omgeving te krijgen en zorgt ervoor dat deze ons niet meer zo overspoelt. In haar boek geeft ze helpende oefeningen om die verticale verbinding te versterken. Een verbinding die ik elke dag, soms elk uur weer moet zoeken, omdat ik hem in de waan van de dag en het leven even zo makkelijk weer kwijtraak. Zo sterk is die andere oriëntatie.
Wat Helpt Mij Daarbij? 5 Lessen:
- Me bewust afzonderen van prikkels
Door mijn eigen rustige muziek te luisteren of me terug te trekken op mijn eigen kunstkamer. Of zoals komende week een paar dagen in het huis van mijn broer en schoonzus te verblijven als zij weg zijn. - Tijd nemen om te ‘scharrelen’
Niets moeten, niets plannen, bijvoorbeeld in het weekend. En dan merken hoe het met mij is. Me weer met mijzelf verbinden. - Mezelf verbinden met mijn lijf, de aarde, de grond onder mijn voeten
Door bewuste oefeningen of door rustig te wandelen. - Me focussen op wat er in mij leeft
Bijvoorbeeld door elke ochtend te schrijven. Een mooi hulpmiddel daarbij zijn de Morning Pages van Julia Cameron. Elke ochtend drie pagina’s gewoon volschrijven. Zonder nadenken. Je onderbewuste laten spreken. - De druk van buitenaf laten voor wat die is
Wat er moet, opsla ik in een online to-do lijst. En pas als ik weer aan het werk ben, kijk ik wat er nu echt prioriteit heeft die dag.
Eerst Terug naar Mijzelf
En vooral me elke keer weer bewust zijn: eerst terug naar mijzelf! Zelf op mijn pootjes staan voordat ik me in de wereld begeef. De afgelopen weken ben ik daarom bewust bezig geweest met de vraag: “Wat voedt mij?” Een interessant proces dat gedurende een periode ook aan verandering onderhevig is. Ik schrijf er regelmatig over en ontdek dan aldoor weer meer verdieping en focus. Het kost namelijk wel tijd om me te ontdoen van ‘wat hoort’ en ‘wat men verwacht van mij’. Het gaat er natuurlijk vooral om wat ik van mezelf in de wereld wil brengen. Daarom blijft de lijst van ‘wat voedt mij?’ zich steeds meer verdiepen.
De Volgende Stappen
Straks ga ik mezelf naar aanleiding van die lijst afvragen:
- “Wat leer ik hiervan over wat belangrijk is voor mij?”
- “Hoe ga ik dat voeden in mijn leven?”
- “Wat betekent dat voor mijn keuzes in het dagelijkse leven?”
We zullen dat zien. In ieder geval: van minder hard werken naar vanuit mijn hart werken!
Groet Helena 🔆
Bronnen:
- ‘Langs de weg van het hart’ – Lenie van Schie
- Morning Pages – Julia Cameron