Vanaf onze berg in Winterberg sluit ik deze drieweekse vakantie af. Uitgerust en gelaafd door de liefelijke omgeving. Het was heerlijk om eindelijk eens tijd en ruimte te hebben: spelletjes spelen, boeken lezen waar je thuis niet aan toekomt, De Slimste Mens kijken, darttoernooien en Olympische Spelen volgen, Ottolenghi’s kookkunsten imiteren, wandelen, ontspannen in de sauna en een beetje fietsen. Een perfecte manier om eruit te zijn, met alle kinderen in verschillende vakantie-fases, familiebezoek en de buren een gezellig midweekje op bezoek.
Twee grote afwezigen
Dit jaar waren er twee opvallende afwezigen: Somberheid en Angst. Deze onuitgenodigde gasten gingen de afgelopen jaren altijd trouw mee op vakantie. Meestal al vanaf de eerste week waren ze er, en ze maakten niet alleen mij het leven zuur, maar het hele gezin. En het ergste van alles: ze gingen nooit weer weg. Het stilvallen en niets doen was vaak hun uitnodigingsticket. Want wat stel je eigenlijk voor als je niets doet? Hoe kun je dan nog van betekenis zijn?
De wortels van het probleem
In mijn jeugd wist je eigenlijk nooit of je iets goed deed of dat het goed genoeg was. Vaak bleek het achteraf toch niet goed te zijn. Daarbovenop was er een opvoedingsmissie om de drie S’en uit mijn leven te elimineren: Slap, Sloom en Slordig. Deze krachtige cocktailmix zorgde ervoor dat stilvallen altijd al een dingetje was. Gelukkig kon ik heel goed en heel hard werken…
Zeven jaren van ontmanteling
De afgelopen zeven jaar heb ik de schadelijke patronen die hieruit ontstonden grotendeels ontmanteld. Stilvallen werd steeds meer een noodzaak, maar bracht als vanzelfsprekend Somberheid en Angst met zich mee. Het leven voelde vaak als één groot zwart gat. De kleinste onverwachte dingen werden reusachtig groot. Prikkels kwamen keihard binnen. Mensen waren te veel. Buiten zijn was vaak niet fijn. Ik voelde me te kwetsbaar.
De terugkeer naar werk
Het afgelopen jaar ben ik weer meer gaan werken. Spannend, want hoe voorkom je dat je weer in je oude patronen vervalt? Dat voorkom je dus niet. Het vraagt elke dag, elke week en bij elke klus zelfonderzoek: waarom wil en doe ik dit? Voor de ander of voor mezelf? En heb ik er de energie voor? Dit zal nog wel even nodig blijven, want ik heb hierin nog veel te leren en zal keuzes moeten maken.
Een keerpunt
Maar deze vakantie kon ik eindelijk stilvallen zonder lastiggevallen te worden door Somberheid en Angst. Dat beschouw ik als een goed teken dat de zeven ‘magere jaren’ voorbij zijn. Het balanceren tussen wat moet, dienstbaar willen zijn om van betekenis te zijn, of bijdragen omdat ik dat wil – dat zal de rest van mijn leven levenskunst blijven. En voor wie eigenlijk niet?
Wil je het hier eens over hebben en onderzoeken hoe dit proces voor jou is? Laat het me weten via aan@zelfsprekend.nu. Of boek een Perspectiefsessie.
Groet Helena 🔆