Ik groeide op in een gezin met negen (jong-)volwassenen. Als ‘nakomertje’ had ik tien jaar leeftijdsverschil met de op één na jongste. Hierdoor heb ik nooit echt mijn eigen plek kunnen vormen – mijn aandacht was namelijk altijd bij de ander gericht. Er waren te veel mensen, te veel interacties, te veel gedoe en te veel verschillende leefwerelden om mijn eigen wereld te kunnen ontwikkelen. Het verhaal gaat dat toen ik naar de lagere school zou gaan, ik de hele zomervakantie buikpijn en stress had. Ik had nog geen schooltas, kon geen Engels en wist niet hoe je een proefwerk moest maken. Niemand vertelde me dat ik gewoon naar de basisschool ging, waar dat allemaal helemaal niet nodig was.

Overleven in onveiligheid
Opgroeien in een gezin waar het altijd onveilig is en je constant de omgeving scant om te zien hoe ‘de vlag erbij hangt’, betekent dat je nooit kunt rusten op je eigen plek. Zo heb ik van jongs af aan mijn eigen basis niet kunnen ontwikkelen. Geen plek in of buiten mezelf kunnen creëren waar ik mezelf kon opladen, me veilig voelde en mijn eigen wereld kon realiseren. Mijn strategie was vooral: erbij horen en heel erg mijn best doen om aan te sluiten op de leefwereld van de rest. Ook al begreep ik die vaak niet.

De ontdekking van mijn eigen plek
Sinds kort ervaar ik het belang en de noodzaak van die ‘eigen plek’ steeds meer. Een plek waar ik kan landen. Waar ik samen met de stilte en het niet-weten, de tijd en ruimte kan nemen om tot mezelf te komen en balans te vinden. Om dat wat er is te laten voor wat het is, terug te gaan naar de basis en weer focus te krijgen.

“Want elk moment van kijken, verandert hoe het is.”

Mijn fysieke en innerlijke ruimte
Nu is dat mijn eigen plek in huis: de ‘kunstkamer’ met mijn altaar, schrijfschriften, wierook, materiaal om collages te maken en andere dierbare zaken. Een plek die me helpt om trouw te blijven aan mijzelf en mijn jaarwoord: “uitnodigen”. Maar steeds meer wordt het ook een innerlijke plek in mij. Een veilige en fijne ruimte waar ik even kan zijn. In mijzelf.

Zoeken naar mijn waarheid
Een andere kant van het vertoeven in mijn eigen plek is dat ik telkens weer de kans krijg om op zoek te gaan naar ‘mijn waarheid’. Om mezelf af te vragen:
“Wat dient mij? Wat voedt mij? En wat als ik werkelijk ik zou zijn?”

Grote vragen waar ik niet meteen antwoord op vind. Vragen die ik langere tijd met me meedraag. Vragen die me helpen om mijn eigen plek in mezelf vorm te geven. Soms komen er tijdens het schrijven of ’s nachts als ik wakker lig, flarden van antwoorden langs. Antwoorden die ik herken in uitspraken van anderen, zoals toen Dirk de Wachter in Brainwash zei: “In de gewoonheid zit het wonder.”

Rusten in het niet-weten
Mijn eigen plek nodigt me ook uit om te rusten in het ‘niet-weten’. Want het niet-weten maakt juist dat we gaan verlangen. En ons de kans geeft om in elk moment weer opnieuw te kunnen beginnen. Net als een libelle die zich op elk moment weer aanpast aan de situatie. Even stilstaat, boven het water zweeft en dan naar de volgende plek gaat. Zonder plan. Volgend wat zich aandient, vanuit zichzelf.

Ik schreef er een elfje over:
basis
de plek om te landen
in mijn eigen waarheid
verlangen naar niet weten
thuiskomen

Wil jij ook meer je eigen plek ontdekken? Boek een Perspectiefsessie voor de mogelijkheden om dit samen te gaan onderzoeken!

Groet Helena 🔆