In mijn vorige blog “De kracht van het herschrijven van je verhaal” schreef ik: “Onze identiteit wordt grotendeels gevormd in ons verleden en door de verhalen die we onszelf en anderen daarover vertellen. Ze hebben ons geholpen om betekenis te geven aan het leven. We ontwikkelen namelijk allemaal in antwoord op de NEE die we ervaren in onze levens, eigen overtuigingen, aannames en verhalen waar we in zijn gaan geloven. En als we veel en vaak NEE hebben gekregen als (klein) kind, dan vormen onze eigen interpretaties en verhalen een deel van onze identiteit. In deze blog ga ik daar dieper op in.
Mijn begin
Ik werd geboren in het in het Noorden bekende ‘Huize Tavenier’, een kraamkliniek van het toenmalige Martini Ziekenhuis. Veel Noordelingen zijn daar geboren. Ik was het vijfde kind van mijn moeder. Je zou denken: ‘appeltje, eitje’, maar niets was minder waar. Mijn moeder was 42, had een hoge bloeddruk en nog wel meer kwalen. Daarnaast lag ik dwars (ja, toen ook al) en om een of andere reden moest ik te vroeg gehaald worden. Dat gebeurde ook nog eens tijdens een hittegolf, zo vermeldt de historie.
De bevalling werd opgewekt, maar dat bracht niet veel beweging. De dienstdoende gynaecoloog wilde dat ik geboren werd voordat zijn dienst afgelopen zou zijn, maar dat gebeurde niet. De volgende dag was mijn moeder al twee dagen bezig met weeën die maar niet doorzetten. Al met al werd er een heel ervaren gynaecoloog bijgehaald die mij uiteindelijk op 10 juni 1966 met een zeer bijzondere ingreep ter wereld bracht. Blijkbaar kon ik niet gedraaid worden en was een keizersnede niet mogelijk. Ik ben dus in één wee, aan mijn voetjes rondgedraaid en uit de baarmoeder getrokken. Uiteraard ging ik in protest en brak daarbij mijn linkerbovenarm.
“Heling betekent niet dat de schade nooit heeft bestaan. Het betekent wel dat de schade niet langer onze levens beheerst.” Franz Ruppert
Het verhaal herschrijven
Waarom vertel ik dit verhaal? Omdat ik recent ontdekte wat een bepalend verhaal dit is geweest. Niet zozeer die geboorte, maar wat daarna kwam. En ik kan dat verhaal op verschillende manieren vertellen.
De eerste manier gaat in op het drama van de start van mijn leven. Net geboren werd ik meerdere dagen in een couveuse gelegd om te kunnen monitoren of ik door deze ingreep geen inwendige bloedingen had opgedaan. Heel verstandig uiteraard. Alleen had mijn moeder mij na twee dagen nog niet gezien, wist niet of ik nog leefde en hoe het met mij was. De arts die de bevalling had uitgevoerd ging kijken en kwam terug met de woorden: ‘je suis, je reste’. Elke verjaardag kreeg ik dat verhaal van mijn ouders te horen.
Enfin, ik lag daar in de couveuse en had dus minstens twee dagen geen contact met mijn ouders. Dat was natuurlijk heel gewoon in die tijd, dat realiseer ik me ook. Tegelijkertijd probeer ik me in mezelf als baby’tje in te leven. Op een enorm woeste en ruwe manier geboren worden, je arm breken, geen pijnstilling, in een couveuse, helemaal alleen.
Toen bleek dat alles goed met mij ging, werd ik naar de zaal overgeplaatst. Maar liggend op een plank, met mijn beide armen in een spalk. Want die gebroken arm moest helen. Ik worstelde mijn arm er op allerlei manieren uit, wat het op die spalkplank liggen alleen maar verlengde. De vier à zes weken dat ik zo lag zijn vast niet fijn geweest. Ik kijk ook met boze oogjes de wereld in. Op een plank liggen is al niet fijn, met je armen verplicht omhoog en met pijn van de breuk wellicht ook niet. Maar als iemand me vasthield, kreeg hij me met plank en al. Dus van koestering was ook geen sprake.
De nieuwe waarheid omarmen
Ik vertel dat verhaal nu anders, heb het herschreven. Ja, ik ben op een zeer ruwe manier geboren en dat heeft me vast geen goed gedaan. De waarheid is dat ik vanaf het begin af aan me niet verbonden heb gevoeld, geen koestering heb gehad en me niet veilig heb kunnen voelen.
Het meisje dat me vanaf de foto aankijkt, kijkt me indringend aan. Heeft het vertrouwen in de wereld en in haar lijf opgegeven. Voelt zich moederziel alleen. En dat heeft haar voorbereid op het leven dat zou komen in een destructief gezin waarin ze nog meer van haarzelf is kwijtgeraakt.
Door de waarheid te omarmen kan ik me ontspannen: ‘ja, dat is waar!’ In plaats van het hele drama te blijven herhalen en mezelf eigenlijk aldoor weer in die pijn te laten zijn. Ik laat me door het hele verhaal niet meer bepalen, maar kan wel ervaren wat het met me gedaan heeft. Hoe ik nog altijd, na bijna 60 jaar, weinig vertrouwen in mijn lijf heb.
Het heeft me rust gegeven om deze waarheid te omarmen. Ik hoef er niet meer met kinderlijke verontwaardiging over te praten, maar kan er met een meer volwassen blik over praten, als een feit. En vervolgens is er ruimte om te zien wat het met me heeft gedaan.
Jouw verhaal ontdekken
Dat is waar ik met mensen aan werk in het programma ‘Vind je Stem, Claim je Verhaal’. Het is een ontdekkingsreis naar de verhalen die in jou leven. Ben je klaar om de verhalen te ontdekken die klaarstaan om verteld te worden? Om vanuit een nieuwe blik naar jezelf te kijken en de ervaringen ruimte te geven?
‘Vind je stem, claim je verhaal’ is een programma van drie maanden waarin je door middel van creatieve en bezinnende (schrijf)technieken jouw persoonlijke verhalen gaat verkennen. Je krijgt zicht op wie je was, wie je bent en wie je kunt worden – en ontdekt daarbij nieuwe mogelijkheden voor jezelf.
Lees meer over de achtergrond hiervan in mijn blog: De kracht van het herschrijven van je verhaal.
In 2023/2024 heb ik het Foundation Programma gevolgd bij het Centre for Holding Space. In juni 2025 ben ik gecertificeerd als practitioner bij dit centrum om holding space te houden.
Groet Helena 🔆
Bronnen
Bij Deborah: https://www.justdeborah.nl/
Franz Ruppert – De identiteits georiënteerde psychotraumatheorie en -therapie (IOPT) Website: https://www.franz-ruppert.de/
Vivian Broughton
Website: https://www.vivianbroughton.com/