Terug naar de basis!

Ik groeide op in een gezin met negen (jong-) volwassenen. Ik was het ‘nakomertje’, dat 10 jaar met de jongste scheelde. Dat maakte dat ik nooit mijn eigen plek heb kunnen vormen, mijn aandacht was namelijk altijd bij de ander. Er waren teveel mensen, teveel interacties, teveel gedoe en teveel verschillende leefwerelden. Zo gaat het verhaal dat ik toen ik naar de lagere school ging, ik de hele zomervakantie buikpijn en stress had omdat ik nog geen schooltas had, geen engels kon en niet wist hoe je een proefwerk moest maken. Niemand die me vertelde dat ik naar de  basisschool zou gaan, waar dat allemaal niet nodig was.

Als je opgroeit in een gezin waarin het altijd onveilig is en je de omgeving scant om te zien hoe de ‘vlag erbij hangt’, dan kun je niet rusten op je eigen plek. Zo heb ik van jongs af aan mijn eigen basis niet ontwikkeld. Geen plek in of buiten me kunnen creëren waarin ik mezelf kon opladen, me veilig voelde en mijn eigen wereld kon realiseren. Mijn aanpak was vooral erbij horen en heel erg mijn best doen om aan te sluiten op de leefwereld van de rest. Ook al begreep ik die niet.

Sinds kort ervaar ik het belang en de noodzaak van die ‘eigen plek’ steeds meer.

Een plek waar ik kan landen. En samen met de stilte en het niet weten, de tijd en ruimte kan nemen om tot mezelf te komen en balans te vinden. Om dat wat er is te laten voor wat het is. Terug te gaan naar de basis en weer focus te krijgen. “want elk moment van kijken, verandert hoe het is”. Een plek die me helpt me om trouw te blijven aan mijzelf en mijn jaarwoord: “uitnodigen”. Nu is dat mijn eigen plek in huis, de ‘kunstkamer’ met mijn eigen altaar, schrijfschriften, wierook, materiaal om collages te maken en andere dierbare zaken. Steeds meer wordt dat ook een innerlijke plek in mij. Een veilige en fijne ruimte waar ik even kan zijn. In mijzelf.

Een andere kant van het vertoeven in mijn eigen plek, is dat ik elke keer weer de kans krijg om op zoek te gaan naar ‘mijn waarheid’. Om me af te vragen: ‘wat dient mij?, wat voedt mij? en wat als ik werkelijk ik zou zijn?’. Grote vragen waar ik niet meteen antwoord vindt. Vragen die ik langere tijd met me mee neem. Vragen die me helpen om mijn eigen plek in mijzelf vorm te geven.  Waar soms zomaar tijdens het schrijven of ’s nachts als ik wakker lig, flarden van antwoorden langs komen.  Antwoorden die ik herken in uitspraken van anderen, zoals Dirk de Wachter in Brainwash zei: “in de gewonigheid zit het wonder”. 

Mijn eigen plek nodigt me ook uit om te rusten in het ‘niet weten’. Want het “niet weten maakt juist dat we gaan verlangen. En ons de kans geeft om in elk moment weer opnieuw te kunnen beginnen.” Net als een libelle die zich op elk moment weer aanpast aan de situatie. Even stil staat, boven het water zweeft en dan naar de volgende plek gaat. Zonder plan. Volgend wat zich aandient, vanuit zichzelf. Ik schreef er een elfje over.

basis
de plek
om te landen
in mijn eigen waarheid
verlangen naar niet weten
thuiskomen

Wil jij ook meer je eigen plek ontdekken? Check de website www.zelfsprekend.nu voor de mogelijkheden om dit samen te gaan onderzoeken!

Groet Helena 🔆