Vandaag werd de ZomerBuurtBorrel voor het eerst na coronatijden weer gehouden in onze straat. Een initiatief dat ik ooit jaren geleden met andere buurtbewoners introduceerde. Voor of na de vakantie houden we een soort American Party in een van de tuinen van de buurtgenoten. Mensen nemen zelf wat eten, drinken, stoel en beker mee en praten bij . Een groot succes. Dit keer waren nieuwe buren bereid om de organisatie op zich te nemen. Meer dan 30 mensen melden zich aan. Het weer werkte mee. Wat een feest.
Alleen ik was er niet bij. De afgelopen week bracht veel hobbels en bobbels met zich mee, voortkomend uit een nieuw traject om met EMDR te starten. Om zo de laatste triggers waar ik last van heb, op te ruimen. Wat tot gevolg had dat ik bij het minste of geringste in huilen uitbarstte. En alles teveel was. En dit was alleen nog maar de intake! In zo’n staat van zijn staat alles open, komen alle prikkels binnen en kan ik emoties niet zo goed in de hand houden als anders. Eigenlijk is alles teveel. En toen…..
Eerst kwam buurvrouw 1 langs met een klein bakje met eiersalade en toastjes, zodat ik al vooraf ook kon genieten. En tijdens de borrel kwam buurvrouw 2 langs met een bordje met een verzameling heerlijke hapjes. Wat een lief en spontaan gebaar van aandacht en nabuurschap. Ik was er blij door verrast. En zo genoot ik toch nog een beetje mee met de borrel.
Niet gaan naar iets wat gezellig en leuk is, voedt een oud patroon van er niet bij horen, van falen en niet doen wat hoort. Want ik ben opgevoed dat ik sterk, actief en loyaal moet zijn. Maar tegelijkertijd realiseerde ik me, tijdens het praatje met buurvrouw 2, dat ik vorig jaar zeker naar de borrel was gegaan, een glimlach op mijn gezicht geplakt had en ver over mijn grenzen was gegaan. Met de volgende dag de consequenties daarvan. Dus dat dit voor mij de beste keuze was. En dat ik die stap vandaag maakte. Ik noem dat levenskunst, leren omgaan met de kunst van het leven.
Een vriendin zei me ooit: ‘ je mist meer dan je meemaakt’. En zo is het. Groet Helena 