Het leven als een bergetappe

Hoe gaat het? Een simpele vraag die we elkaar al snel stellen als je iemand tegenkomt. Een vraag die mij ook veel gesteld is de afgelopen tijd. Want mensen weten dat het de afgelopen periode niet vanzelfsprekend is gegaan. Dat het zwaar was omdat er geen energie was of omdat het leven een groot zwart gat leek. En mensen willen graag weten hoe het echt met me gaat of soms alleen maar horen dat het beter gaat. Of beide. Want dat is wat we de ander gunnen, dat het beter gaat. Ik ook. En toch werkt dat niet zo bij heel veel levensvraagstukken waar mensen mee worstelen. Het is niet zomaar te fixen vanuit een duidelijk stappenplan. Het gaat op en neer zonder grip op de planning. Zoals mijn therapeute zegt, het ontvouwt zich.

Ik merk de laatste tijd dat die specifieke vraag, die vaak nogal indringend wordt gesteld, me overvalt. Want er is voor mij op dit moment geen eenduidig antwoord op te geven. Meestal schuif ik de vraag voor me uit en omzeil ik hem door als reactie te vragen naar de ander. Of er een algemeen antwoord op te geven, “energie gaat beter, het proces is nog met ups and downs”. En ook dat is niet bevredigend, maar geeft me wel tijd om me eerst weer even tot de persoon of personen te verhouden, me oké te voelen en dan zelf te beslissen of en wat ik wel of niet vertel en hoe ik het vertel.

Want ik ben juist wel voor openheid, voor het delen van hoe het echt is of is geweest. Vooral omdat we die openheid vaak niet willen/kunnen laten zien in processen van depressie, burn out of heftige levensfases omdat je toch al extra kwetsbaar bent en je onveilig voelt. En het dus niet vanzelfsprekend gebeurt. En tegelijkertijd omdat er veel meer herkenning en begrip in de wereld om ons heen is dan we van tevoren kunnen bevroeden. En dat levert dan weer mooie gesprekken en contacten op en kunnen we elkaar echt supporten.

Tour de France

Hoe het gaat? Het is en blijft een bergetappe in de Tour de France. Het ene moment lijk ik weer wat balans gevonden te hebben en ontwikkelen zich plannen en ideeën. Is er een soort van stroom waar ik op mee kan liften naar de top. En dat is goed want dat geeft aan dat mijn eigen innerlijke stroom en energie meer aangeboord worden. Ik merk dat in het fotograferend wandelen/natuurstillevens, in de kunstexpeditie bij Suhela Pluijmers waar ik mag spelen en ontdekken, in zingen bij Brunhilde Kuijper en in schrijven.

En dan even snel donder ik die berg weer af naar een diep dal met tegenwind en slechte wegen en lijkt de volgende bergtop volledig uit zicht te zijn. En ook de herinnering aan de zege op de vorige top is daarmee weggevaagd. Dat zijn dagen waarop niet alleen voor mijn gevoel alles tegenzit, maar ik alleen maar kan huilen, me klein en kwetsbaar voel en met een dekentje op de bank resideer. Heel vaak gebeurt dat in het weekend of vakantie, daar waar structuur en eigen ruimte meer wegvallen of na een therapiesessie. Op maandag herpak ik mezelf dan weer. Praat mezelf uit bed en hijs me weer op die denkbeeldige fiets voor de volgende etappe. Zonder te weten waar die dan uitkomt.

Glorie

Uiteindelijk hoop ik dat het lijkt op onderstaand gedicht van Tom van Deel.

Het is weer helemaal genieten. 
Zo zou het altijd moeten zijn: 
licht en vredig dus, 
alsof alles ineens voor altijd en nooit weer is. 
Geen lengte van dagen, 
geen gevoel van weg te moeten en te huilen. 
Nooit gaat meer iets voorbij.

Groet Helena 🔆

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *